Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια από την έναρξη της πανδημίας και σίγουρα κάπου κερδίσαμε και κάπου χάσαμε. Πάντα κάτι αφήνουμε πίσω και κάτι άλλο κερδίζουμε. Ειδικά, όταν στη ζωή περάσει μια μεγάλη κρίση δεν μας αφήνει ίδιους.
Άλλωστε, ο Klaus Schwab, ιδρυτής του World Economic Forum, γνωστό για την ετήσια σύνοδο που διοργανώνει στο Davos, δεν έκρυψε πως η πανδημία παρουσιάζει την μεγάλη ευκαιρία για το reset της παγκόσμιας οικονομίας. Μια επανεκκίνηση σε εντελώς νέες βάσεις. Βέβαια, εδώ είμαστε στο Culturito και δε θα μιλήσουμε για οικονομικά…ακόμα!
Οι αλλαγές αφορούν την καθημερινότητά μας, αλλά και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Κάθε τι που έγινε, που κάναμε, πέρασε μια κρίση: λογικής, δυνατότητας και ύπαρξης. Ήρθε μια στιγμή που έστω και φευγαλέα αναθεωρήθηκαν όλα! και χωρίς κάτι σταθερό γύρω μας, χάθηκαν κομμάτια των θεμελίων που μας κρατούσαν όρθιους στην καθημερινότητα. Κερδίζοντας και χάνοντας χρόνο, από την καθημερινότητα και για την καθημερινότητα – για τα απλά πράγματα. Κάνοντας, λοιπόν, μια ανασκόπηση θυμήθηκα τα ακόλουθα λόγια ενός καλού φίλου:
“Όταν κάνεις κάτι λάθος και το έχεις προξενήσει εσύ, τότε πρέπει να κάνεις την αρχή και να το διορθώσεις εσύ ο ίδιος…αλλιώς ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους για να μη νιώθεις ενοχές…ωστόσο αν δεν κάνεις τίποτα και φέρεις τις καταστάσεις και τους υπόλοιπους στα όριά τους, θα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες των πράξεών σου…”
Είναι ίσως φυσιολογική ανθρώπινη πράξη να κατηγορείς τον κόσμο γύρω για το κάθε τι που σε προβληματίζει, και καταλήγεις να κάνεις τα ίδια, εκθέτοντας τον εαυτό σου και τον περίγυρό σου. Είναι από τις περιπτώσεις που η αναμονή για να πέσει ο ουρανός, θα προκαλέσει περισσότερη ταλαιπωρία, από όταν ο ουρανός πέσει στην πραγματικότητα, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει (Wednesday σε σένα αναφέρομαι!).
Είμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας κοινωνίας που είναι διαφορετική από αυτό που ξέραμε. Αλλοιώθηκε; μεταλλάχτηκε; ήταν πάντα εκεί; Κάτι κερδίσαμε, τη ζωή μας πίσω. Κάτι χάσαμε, τον εαυτό μας. Αλήθεια, κοιτάμε τον εαυτό μας όσο έπρεπε; ή αφήσαμε τη φύση να αναλάβει; η εντροπία, δηλαδή η τάση προς την αταξία, είναι φυσική εξέλικη. Ή μήπως ξαφνικά το δέντρο έγινε πιο σημαντικό από το δάσος.
Τελικά, μένουν λίγοι, που προσπαθώντας να φέρουν μια ισορροπία, χάνουν κάπου και κερδίζουν (ίσως) κάπου αλλού. Δίνοντας μια μάχη να ανακτήσουν ένα κεκτημένο που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αυτονόητα εκεί. Κερδίζοντας και χάνοντας αενάως, σε μια συνεχόμενη ισορροπία δυνατοτήτων και ελαττωμάτων. Μήπως τελικά η λύση είναι ένα ταξίδι μακρινό;
1 comment